Dom Atlethi, zamieszczony przy ulicy Niespełnionych Marzeń 8

Dołączył: 14 Mar 2012 Posty: 29 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

[wkrótce pojawi się obrazek]
Stary, nie malże zawalony dom. Znajduje się nie daleko nigdy nie kończącej się rzeki. Atlethia mieszka tam odkąd pojawiła się w krainie umarłych.

Dołączył: 14 Mar 2012 Posty: 29 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Atlethia wróciła z miasta przeklętych.Weszła do domu, cała mokra i zmarźnięta. Poszła na górę. Zgarnęła koc z łóżka i owinęła się nim. Podmokła jak kura poszła do kuchni.
- Herbatniki. Gdziesz to ja podziałam te herbatniki.- mówiła przeglądając szafki. Bingo! Znalazła paczuszkę herbatników. O, jak dobrze. Alethia ucieszyła się na widok jej ulubionych bonitek. Dawno brakowało jej porcji czekolady. Wyciągnęła również szklankę. Idąc w stronę butelki z wodą, zachaczyła o ciasteczka. Ułamało sobie pół, i wpakowała do buzi. Momentalnie przeżuła ciastko i podbiegła do butelek z wodą. Nalała sobie co nieco. Oparła się o blat i zaczęła pić, rozmyślając nad tym kogo dzisiaj spotkała.Odstawiła szklankę i przeciągnęła się. Poszła do holu, w którym stały dwa fotele i stolik. Wzieła bonitki, szklankę, wodę i zasiadła na jednym z foteli. Wszystkie rzeczy postawiła na stoliku. Zdjeła koc i połorzyła go na oparciu fotela. Wzieła drugie pół herbatnika i spokojnie zaczęła go przeżuwać.

Przyfrunęłam do domu Ath wylądowałam miękko koło drzwi i zapukałam delikatnie.

Dołączył: 14 Mar 2012 Posty: 29 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Ath zerwała się natychmiast z fotela i spokojnym krokiem pokierowała się ku drzwiom. Zrobiła to nie mal bezszelestnie. Otworzyła drzwi. O, Waste! Znajoma postać!
- O, a jednak? Wejdź, pogadamy w środku.- powiedziała delikatnym głosem. Uśmiechnęła się.
- I dobrze się składa, bo znalazłam herbatniki.- powiedziała żartobliwym głosem. Otworzyła drzwi szeroko dla Waste i zaprosiła ją do środka. Aj aj aj, dopiero zaczęła zamieszkiwać ten dom, i nie zdążyła go uporządkować. No coż, coś się zrobi żeby odwrócić uwagę gościa od otaczajacego ich bałaganu. Na szczęście: dało sie przejść. Wszystko było Ok.

-Dziękuję za zaproszenie .-Powiedziałam wchodząc do środka i zmykając za sobą drzwi.

Dołączył: 14 Mar 2012 Posty: 29 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Zawahała się co powiedzieć.
- No... nie wiem. Usiądź. Herbaty? Ciastko? Szczerze mówiąc nie mam obfitego wyboru jedzenia, ale dopiero nie dawno zaczęłam "okupywać" ten dom.- powiedziała.
Odrazu skierowała się w kierunku foteli. Pokazała na fotel, jakby chciała się zapytać czy ma ochote usiąść.

-Nie dziękuję.-Odpowiedziałam dziewczynce gdy proponowała mi ciastka. Usiadłam powoli odginając lekko skrzydła.-Kurcze ale to niewygodne syknęłam siadając se na piórach.

Dołączył: 14 Mar 2012 Posty: 29 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Atlethia tylko kiwnęła głową. Usiadła na fotelu, i delikatnie wzieła jedną z bonitek do ręki. Uśmiechnęła się i zgarnęła włosy z oczu. Denerwowało ją gdy coś zasłania jej widok, kiedy ona tego wcale nie chcę. Podrapała się w ręke. Ciekawe co ją tak swędziało. Ale, naszczęście: zrobiła to szybko i raczej nie zauważanlnie. Westchnęła. Była trochę zmęczona, ale nie rozumiała, jak można spać w środku dnia!? Dla niej drzemki były kosmicznym zwyczjem, jakby marsjaniskim. Ona kładła się o jednej porze i kropka. Nie obchodziło ją co inniy o tym myślą. Stawiała tylko na swoje. No, zawsze jak ktoś mówi coś o drzemce Ath musi wtrącić swoje trzy grosze. Przynajmniej tak jej się wydaję.

-No cóż morze opowiesz coś o sobie?- Spytałam nie mając pomysłu na znalezienie wspólnego tematu do rozmowy.

Dołączył: 14 Mar 2012 Posty: 29 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

Cóż...- Atlethia rozpoczeła to zdanie ciężko.
- Jestem stworzonkiem zwanym "dziewczynka". Mam... tie, mam 9 lat. Noo i wydaje mi się że interesuje się... y...no..hmm...niczym.- Atlethia była niepewna tego co mówiła. Nie wiedziała co o sobie powiedzieć. Nie miała teorytycznie bardzo rozwiniętego charakteru.

-Cóż to może ja coś powiem o sobie. Jak wiesz nazywam się Waste. Kiedyś miałam rodzinę ale matka zmarła a ojca zbiłam przez pomyłkę. Kilka lat spędziłam przywiązana do łózka pasami i faszerowana prochami. Umarłam przez pomyłkę lekarzy którzy podali mi za dużo leku.
-Odpowiedziałam jej w skrycie swoją historię by mieć punkt zaczepienia przy opowiadaniu o swoich zainteresowaniach.
-Lubię osoby lekko i mocno zwariowane a nie lubię osób zwariowanych.
-----------------------------------------------------------------------------
Rozmawiałyśmy jeszcze jakiś czas ale powiedziałam ze muszę wyjść i wyszłam.
WSZ