Miejsce zamieszkania Waste i Toboe ul. Piątkowa13

- Zdarza się... - powiedział choć zabrzmiało to jak pytanie. On za to nie miał uczuć, zostały w nim tylko mroczne pustki. Pragnienie zemsty przytłoczyło wszystkie inne odczucia. Gniew kierował większością jego decyzji. Poznać smak zemsty... tylko tego chciał. Potrząsnął głową po czym dla zajęcia myśli szukał w ścianie okna.

Spojrzałam na Toboe który patrzył aktualnie na okno. Było ono zakratowanie i przesłaniała je podarta firanka.
-Może.- odpowiedziałam zamyślona.
To co czułam było dla mnie obce. Nigdy nie martwiłam się o kogoś innego. Wszyscy wokoło doskonale se radzili, nie miałam gdzie i kiedy się czegoś takiego nauczyć.
Bo jeszcze jako dziecko zostałam przywiązana do łóżka na parę lat. Aż do swojej śmierci.

Toboe ziewnął nieco zmęczony i zmrużył oczy rażone przez pierwsze od dawna słoneczne światło. Wstał i przeszedł małe kółko by wyładować resztki energii na coś... Coś... Kto wie na co? Lekko zadrżał i oparł się o ścianę. Zamknął oczy, wracając do przeszłości.

Ethir weszła po drzewie jako kotka. Zrobiła to z gracją i lekkością. Po jednej z grubszych gałęzi przeszła na okno jakiegoś starego budynku. Zgrabnie przeszła przez kraty i usiadła na parapecie. Swoimi arktycznymi oczami przyglądała się dwójce młodych dusz.

Siedziałam dalej nie zmieniając pozycji ani wyrazu twarzy. Przestałam się zastanawiać skąd u mnie takie uczucia, zaczęłam natomiast kim jest osoba która weszła przez okno.
Nic nie mówiłam czekałam na jej reakcje.

Ethir również nie zmieniała pozycji ani formy. Czuła się dobrze w ciele czarnej kotki. Przyglądała się aniołom z nutką rozbawienia.

Spojrzałam na Toboe i machnęłam głową w stronę kotki by zwrócił uwagę na gościa. Ja nie zamierzałam nic mówić puki nie było potrzeby bym się odezwała.

Toboe wpatrywał się w czarną kotkę siedzącą na parapecie, jak gdyby jej tam nie było. Po chwili ocknął się z zamyślenia i wyprostował. - Może się przedstawisz? - mruknął w stronę nowego gościa. Zmrużył oczy i wpatrywał się w niebo za Ethir.

Kotka przemieniła się z powrotem w dziewczynę. Siedziała teraz podparta na wyprostowanych ramionach. Szata zsunęła się, na rozcięciu zaczynającym się mniej więcej w połowie ud, z jej zgrabnych nóg.
-Mam na imię Ethir- powiedziała zimno. Spod obszernego kaptura lustrowała chłodnym wzrokiem otoczenie.

- To już coś - mruknął pod nosem patrząc na ciekawą postać. - Ale to za mało... - dodał po chwili przenosząc wzrok na ścianę. Odchylił głowę do tyłu.

-Czego Ci więcej potrzeba?- spytała lekko ironicznie. Przeszyła wzrokiem najpierw jego potem ją. Nie oceniała innych na pierwszy rzut oka. Właściwie to starała się nie oceniać nikogo.

Toboe wyprostował się gwałtownie, omal nie spadając z krzesła. Jednak poślizgnął się i w ostatniej chwili złapał fotela. – Wiesz nie każdy tak po prostu wchodzi przez okno, więc może wyjaśnisz dlaczego akurat weszłaś… – odparł patrząc na postać w oknie. Wyciągnął ręce w górę i z lubością wsłuchał się w cichy trzask kości.

-Z ciekawości, z nudów...-odparła tajemniczo. Nie widziała potrzeby dalszego wyjaśniania. Zauważyła, że ludzie zawsze próbują się ze wszystkiego tłumaczyć. Nawet jeśli są niewinni. Słabe charaktery, pomyślała Ethir.

Zbliżał się kolejny atak złych wspomnień. Chłopak powoli zsunął się na ziemię i jęknął. Jego ciało przeszły dreszcze. Oparty plecami o fotel ze strachem w oczach wpatrywał się w podłogę. Wrzasnął i przewrócił się na ziemię.

Dziewczyna uniosła pytająco brew. Schyliła się i dotknęła kojąco ramienia Toboe.
-Tu nic Ci nie grozi- szepnęła bez emocji w głosie. Domyśliła się co mu jest. Wyczytała to z oczu młodego anioła.