Miejsce zamieszkania Waste i Toboe ul. Piątkowa13

-Ma tak parę razy dziennie a ja nie bardzo wiem co z tym począć.- Powiedziałam.- Myślałam by odwiedzić bibliotekę i tam poszukać czegoś na ten temat jednak kiedy tam ostatnio byłam inna ważna sprawa mi przeszkodziła.

Po chwili Toboe wrócił do normy i z niemałą przykrością stwierdził że oczy całego towarzystwa spoczęły na nim. Jak gdyby nigdy nic podniósł się z ziemi i usiadł na fotelu. – Już w porządku – powiedział spokojnie.

Byłam ciekawa jak on może mówić o tym tak spokojnie, przecież te ataki zagrażają jego życiu pożyciu.
-Na pewno nic ci nie jest? -Spytałam z troską w głosie.

- Nie - odparł przewracając oczami. - Czy wyglądam jak mi coś było? - zapytał. Po chwili uśmiechnął się niemal niewidocznie. Coś mu jest, nie żyje. Przygryzł wargi nieco zniechęcony sytuacją.

-No nie wiem, niech się przyjże:
Bardzo białe włosy
Skrzydła
Bardzo mi przykro stwierdzam zgon- Odpowiedziałam rozbawiona tym co powiedział i szczęśliwa że nic mu się nie stało.

- Niech będzie! - mruknął Toboe wodząc wzrokiem po pomieszczeniu i osobach. Teraz, jak to mu się często zdarza, zaczął popadać w stan zamyślenia, kiedy to nie słyszy ani nie widzi nic. Z nieobecnym wzrokiem patrzył przed siebie raz po raz wolno kiwając głową.

-Nie uważasz, że warto by było coś z tym zrobić?- spytała chłodno po chwili zamyślenia. Spojrzała głęboko w oczy Toboe. Zajrzała do jego umysłu. Uśmiechnęła się jak kupiec, który ubił dobry interes nie do końca uczciwie.

- Wisi mi to – odparł podpierając głowę rękami. Gdyby była tu teraz Marcysia z pewnością dostała by szału. No, ale cóż, jemu wszystko obojętne. Westchnął i odwrócił głowę by dla urozmaicenia popatrzeć co jest za nim.

Ethir roześmiała się głośno. Wstała z parapetu i zaczęła krążyć po pokoju.
-Wiesz jak głupio wyglądasz rzucając się po podłodze i wrzeszcząc? - spytała drwiąco. Pomyślała, że chłopak jest niedojrzały i nie grzeszy mądrością.

- Każdy ma jakieś swoje problemy - odparł. Poczuł wściekłość, wzbierającą w nim. Pewnie gdyby był młodszym, normalnym dzieckiem to wystawiłby język. Ale nie te czasy. Wciąż nie odwracając się do rozmówczyni, wpatrywał się w ścianę za sobą.

-W porządku, ale Twój "problem" nie jest tragiczny i można go zniwelować- powiedziała lekko drwiącym głosem. Stąpała z gracją i wdziękiem po podłodze pokoju. Kaptur jak zwykle zakrywał większą część twarzy dziewczyny.

Chłopak wzruszył ramionami. - No i co z tego? Mój problem to jednak mój problem - odparł kładąc nacisk na słowo ''mój''. Poczuł się zawstydzony swoim zachowaniem, jednak strach nim zawładnął. Bał się czego kolwiek obcego, takiego jak pomoc.

Śmierć prychnęła pogardliwie. Cóż mogła poradzić na głupotę i upartość owego młodego człowieka? Nie przerywała swojej przechadzki.

Toboe zignorował prychnięcie. Nie było to trudne, pewnie nawet gdyby zaczął się palić, to by to zignorował. Rozłożył się wygodniej na fotelu, leżąc jak przysłowiowy ''placek''. Zamknął oczy i jak to miał w zwyczaju, rozkoszował sie ciszą.

Spojrzałam na Toboe i pomyślałam że nie warto mu przeszkadzać. Podeszłam do Ethir i szepnęłam jej w ucho
- Nie męcz go za bardzo. Idę polatać.- I zmieniając się w ptaka wyfrunęłam przez okno.
WSZ