Skromne mieszkanko Ethir

- Może je mam, a może i nie. I ta druga możliwość jest raczej bardziej prawdopodobna - rzekła z naciskiem. Zastanawiała się czemu Artanis wciąż stoi.

Przysiadł na wskazanym wcześniej miejscu, nie odrywając od niej oczu.
-Niepewność również jest uczuciem, tak jak i upartość.

- Jak zwał, tak zwał. Może powiesz mi coś o sobie, a nie tylko o mnie rozprawiamy?

-A cóż tu jest do opowiadania? Jestem tylko przeciętną duszą

- Nikt nie jest "tylko przeciętną duszą". Każdy ma w sobie coś oryginalnego. - w dziewczynie odezwała się dusza filozofa.

-Jeśli już mówimy o oryginalności, ostatnio zacząłem czesać się bardziej na lewo, myślę że to właśnie czyni mnie niepowtarzalnym - zakpił z niezmiennym wyrazem twarzy.

- Ha ha - powiedziała z lekkim znudzeniem w głosie. - Na pewno się czegoś nie napijesz? - spytała dla zabicia czasu.

-W sumie napiję, dziękuję - odparł. Przyjrzał się jej.
-Jak na bezduszną śmierć jesteś całkiem urodziwa.

Ethir skinęła beznamiętnie głową. Wstała i poszła do kuchni. Po chwili wróciła.
- Może być herbata, czy masz jakieś szczególne wymagania - powiedziała martwym głosem.

-Herbata - na jego twarzy pojawił się grymas, mający zapewne przypominać uśmiech.

Dziewczyna wróciła do kuchni. Po niezbyt długim czasie wróciła niosąc tacę z dwoma kubkami parującej herbaty, cukrem, mlekiem i herbatnikami. Postawiła wszystko na stoliku stojącym nieopodal obu foteli.
- Częstuj się - wzięła swój kubek i usiadła w wielkim fotelu.

-Dzięki - skłonił sztywno głowę i posłodził herbatę po czym upił łyk. Odstawił filiżankę i otarł usta.
-Bardzo dobra

- Zwykła. Nie ma w niej nic niezwykłego - odparła chłodno. Grzała swoje zawsze zimne dłonie na kubku z gorącą cieczą.

-Ehir - zaczął nieco podniesionym głosem, wciąż jednak mówił ze spokojem. Spojrzał jej w oczy z uwagą.
-Kim byłaś za życia? Jak zginęłaś?

- Byłam zwykłą dziewczyną. Zginęłam we śnie.- jej odpowiedź była krótka i zwięzła - A Ty? Kim byłeś i jak zginąłeś? - popatrzyła mu w oczy ze swoim zwykłym chłodem i przenikliwością.