Skromne mieszkanko Ethir

- Zabiłam się? Czy w jakiś sposób doprowadziłam do swojej śmierci? Nie. O ile wiem marzenia jeszcze nie zabiły nikogo - powiedziała to tak jakby wyjaśniała ułomnemu człowiekowi ile to 2 + 2.

-Gdybyś miała sposobność, zrobiłabyś to, prawda? Marzenia mają nieprawdopodobną moc - jego usta drgnęły jakby nagle dotarła do nich jakiś impuls, emocja lecz po chwili znów były nieruchome.

- Nie. Nie zrobiłabym tego, jeśli tak bardzo Cię to interesuje - wstała i podeszła do najbliższej półki, która, jak większość w tym domu, była zastawiona książkami. Powiodła opuszkami palców po grzbietach woluminów, lecz nie znalazła tego, czego szukała.

-Ze strachu? Czy z przypływu racjonalności? - spytał cicho.

- Zawsze myślałam logicznie. Gdybym żyła dłużej, zabijałabym więcej. Nie odmówiłabym sobie tej przyjemności.

-Odbieranie ludziom życia, wykwintna rozrywka - zakpił pod nosem. - Odebrać życie powinno się tylko tym, którzy są zagrożeniem.

- O, proszę, proszę, popierasz moją działalność? Niespotykane... - powiedziała ze złośliwym uśmieszkiem. Wróciła na fotel. Splecione palce położyła na ustach.

-Na swoim koncie mam wiele ludzkich żyć, nikt jednak nie zginął bez przyczyny.

- To jak mam do Ciebie mówić? Ręka Sprawiedliwości? Palec Boży? Hmmm... Niezbyt "poręczne", co? - mówiła spokojne i chłodno. Szczerze to mało ją obchodziło co pomyśli sobie o niej Artanis.

-Jestem mordercą ale z zasadami, nic więcej. To nosi nazwę ''moralność'', nie zaprzątaj sobie jednak głowy tym pojęciem - rzekł chłodno.

- A cóż moralnego jest w zabijaniu? - spytała ze śmiechem.

-Jak wspominałem, nigdy nie zabijałem dla przyjemności a z przymusu. Nie zabijałem dzieci. Nie przypuszczam, że to zrozumiesz. - odparł beznamiętnie.

- Z przymusu? - parsknęła śmiechem - Za życia nie zabijałam dzieci ani kobiet. Nie zabijałam również od tyłu. Zawsze patrzyłam im w oczy.

-A czy byli winni? Co mieli na sumieniu?

- Grzeszki nowego świata - nie było co wyjaśniać. Ethir nie potrzebowała dużo mówić.