Mroczna góra

Pojawił się spowity czarną mgłą. Jego twarz dalej nie wykazywała żadnych ludzkich emocji. Rzucił beznamiętne spojrzenie na obecnych.
-Witajcie

Kruk przeniósł wzrok na kolejną postać. – Co to kawiarnia?! – pomyślał. Odsunął się trochę od lawy i obrzucił Artanis’a przenikliwym spojrzeniem. – Cześć – syknął. Potem zbliżył się do krawędzi wulkanu i nachylił się nad rozgrzaną magmą.

-Grzeczniej chłystku - odparł chłodno, zerkając kątem oka na niego.

- Bo co? - warknął, patrząc na postać. Zmarszczył czoło, takich słów nie daruje nikomu. Oczy błysnęły gniewnie. - Może mam mówić proszę pana? - zapytał. Serce anioła zabiło szybciej, jak w podobnych chwilach.

-To byłoby całkiem rozsądne - rzekł, niewzruszony gniewem w jego głosie. Uśmiechnął się w dziwny, ironiczny sposób i zignorował go.

Anioł uśmiechnął się. - Rozumiem... a co jeśli nie będę, proszę pana - zapytał. - To co? Zdenerwuje się pan? W myślach zacierał ręce... Wspaniale było z kimś porozmawiać, w ten szczególny sposób. Oczy Kruka błysnęły.

-Ujmę to tak : twoja twarz może nabawić się poważnych zmian w swym kształcie. - rzekł spokojnym głosem.

- Aha... rozumiem... A znasz takie przysłowie? Krowa która dużo ryczy mało mleka daje... - odparł spokojnie. Był za głupi by się bać. Strach satysfakcjonował go jak nigdy nic. Spojrzał na Artanis'a, w jego oczach budziło się szaleństwo.

-Owszem i jestem pod wrażeniem, nie sądziłem, że Twój intelekt jest w stanie pojąć tak trudne rzeczy jak przysłowia. - zaklaskał ironicznie w dłonie.

Anioł zacisnął dłoń w pieść, zadrżała ona. - Starszym się ustępuje - powiedział uśmiechając się szeroko, z udawaną szczerością. Potem jednak jego twarz kompletnie straciła wyraz. Przeszywało go coś na podobieństwo strachu.

-Kto by pomyślał, udało Ci się opanować nawet podstawę kultury. - zaśmiał się pod nosem i skrzyżował ręce.

Z jego gardła wydobyło się warknięcie. Naturalny psi odgłos. Czasem jego druga część brała górę i nic nie mógł na to poradzić. Jego czoło znów zmarszczyło się, by ukryć urazę. Może miał serce? Nigdy nie pozwolił sobie na taką myśl. - Na pewno lepiej niż ty - odparł, nic nie przychodziło mu do głowy.

Z jego ust wydobyło się mimowolne, prześmiewcze parsknięcie.
-Nie postarałeś się z tą ripostą.

Uśmiechnął się lekko by ukryć zmieszanie. - Wyglądasz groźnie... Czyżby na mordercę? A może mi się zdaje? - powiedział nie przestając się uśmiechać. Zmrużył oczy i wpatrywał się w tajemniczą postać.

-Pytasz o mój obecny fach czy o profesję za życia? Jeśli o to drugie, to wiele się nie pomyliłeś - uśmiechnął się chłodno, patrząc na niego w skupieniu, beznamiętnie.