Polana magicznych zawilców

- Oj a czemu miało by nie pasować, przecież każdy lubi spędzać czas z rodzeństwem.
Roześmiał się. Uwielbiał swojego brata. Na jego pięknej twarzy pojawił się uroczy uśmiech. Położył się na ziemi. Przymykając powieki
- A moze to nie dobrze, ze jestes wyrocznia. Czytasz mi w myslach jak z otwartej ksiegi.
Powiedzial wesolo, i obrucil sie na bok, tak by widziec dziewczyne. Zacza lawic sie trawa. Spuscil wzrok.

Missa popatrzyła na chłopaka z zainteresowaniem.
- Chyba ci to nie przeszkadza?
Uśmiechnęła się lekko.

- A powinno? Raczej jemu powinno to przeszkadzac.
Rpzesmial sie. Nie piestawal bawic sie trawa.

Missa spoglądała na niego zdwiona.
-Wiesz, może maasz ochotę się przejść?
Nie ma sensu leniuchować.
Jej nogi podniosły się powoli do góry.

Anoil nie wstal zamachal skrzydlami i lezal w powietszu. Po chwili wostawli nogi na ziemi.
- To gdzie idziemy?
Zapytal stojac obok niej.
- O wiem chocmy gdzies gdzie jest woda.
Zaproponowal patrzac jej w oczy.

- Co powiesz na las Nimf. Jest tam fatastyczna rzeka.
Uśmiechnęła się lekko. I podążyła w strone wybranego miejsca.

Aniol lesial kilka centymetrow nad ziemia.
- Wiem bylem tam. I spotkalem dziewczyne ktora uwaza ze jest odemnie silniejsza.
Powiedzial rozbawiony.

Missa uśmiechnęła się lekko w kierunku chłopaka.
Następnie znów zaczęła podążać w kierunku lasu.
//WSZ//

// WSZ//

Zjawił się tu również i on, by w spokoju rozważyć swoje grzechy. Nie mało ich było... Czy żałował? Nie, był dumny. - Jestem z tego dumny - powiedział na głos by potwierdzić to przed samym sobą. Kochał krew, dlatego tak bardzo nienawidził policjanta, który zabrał mu możliwość pozbawiania życia. Obserwowania iskierki życia, gasnącej w ciałach ofiar...

- Naprawdę? - zapytała kpiąco. Śmierć pojawiła się na polanie ni stąd ni zowąd. Jej ciemna szata lekko falowała na wietrze. Z szyderczym uśmiechem na ustach zbliżyła się do chłopaka.

Anioł odwrócił się a na jego twarzy pojawił się szyderczy uśmiech. - Zdecydowanie było wspaniale! Kocham patrzeć jak ludzie giną, najlepiej z moich rąk - odparł spokojnie do nie znajomej. - Jednak jeszcze chętniej obejrzał bym własną śmierć - dodał po chwili namysłu. - A ty kim jesteś? - zapytał a uśmiech nie znikał z jego twarzy.

- Jestem Śmiercią. Coś dużo gadasz. - jej głos ociekał jadem. Siadła na trawie i spojrzała w niebo.

- Moje ofiary też mi tak mówiły - odparł i zaśmiał się. - Za nim jeszcze dowiadywały się co chce zrobić - dodał i zamyślił się. Odchylił głowę do tyłu i spojrzał na niebo. Poruszył lekko skrzydłami. - Miło mi poznać - powiedział, przysuwając się bliżej nieznajomej.

Ethir skinęła głową. W przeciwieństwie do swojego rozmówcy była raczej milcząca. Obrzuciła go chłodnym wzrokiem.