Polana magicznych zawilców

Anioł opadł na ziemię z wyrazem zadowolenia na twarzy. - To było piękne - odparł cicho, sam do siebie. - Niestety ludzie nie tolerowali takiej zabawy - mruknął a jego wzrok przybrał gniewny wyraz. Znów powiódł nim po niebie, potem po ziemi. - Głupcy... - wyszeptał.

Dziewczyna zaśmiała się chłodno.
- Lubisz zabijać, co? - powiedziała kpiąco. Nie lubiła takich zarozumiałych typków, którzy myślą, że są fajni.

- Tak, uwielbiam... - wyszeptał. - Dlatego byłem seryjnym mordercą... - mówił dalej. Jego twarz rozjaśniał coraz szerszy uśmiech. Zadowolenia jakie odczuwa tylko morderca. - Chyba rozumiesz jakim uczuciem jest zamordować? - zapytał, kierując wzrok na Ethir.

- Oczywiście - odparła, a mściwy uśmiech pojawił się na jej kredowo-białej twarzy.

Anioł zamyślił się, jego twarz straciła jakikolwiek wyraz. Zawsze wszyscy mówili, że źle zabijać. Jednak po jednym razie, to staje się niczym nałóg. Jemu nikt nie wpoił co jest złe, a co dobre. Znów uśmiechnął się lekko. Może i tu znajdzie się ofiara nad którą się poznęca? W jego sercu zrodził się pewien smutek... Żeby jeszcze raz poczuć krew... - Jeszcze jeden raz - wyszeptał do siebie. Potem, wrócił do rzeczywistości. – Ale i tak najlepiej zobaczyć własną śmierć lub śmierć przyjaciela… – mruknął.

- Tu już nie poczujesz zapachu krwi - powiedziała. - Jak umarłeś? - dodała po chwili.

- Dokładnie to nie wiem, uciekałem przed policją, stałem na dachu ciężarówki... - zaczął odtwarzając sobie ten obraz. - Ktoś strzelił mi w plecy, upadłem na beton, wpadłem w krzaki, a potem cały dzień umierałem gdzieś w tych krzakach - odparł. Zastanawiał się czy jego ciało ktoś znalazł.

- Strzał w plecy... - myślała głośno - Ktoś się bał... No mniejsza o to. - lubiła zagłębiać się w psychikę innych. miała coś z psychopaty.

- A ty? Jak zginęłaś? - zapytał patrząc uważnie na postać. Zamknął oczy by jak najdokładniej odtworzyć sobie raz jeszcze własną śmierć. Lubił to robić, stać z boku niczym obserwator. Był ciekaw czy ludzie cieszyli się kiedy odszedł...

- Przez sem - powiedziała obojętnie. Była pozbawiona wszelkich emocji i uczuć. Były jej zbędne.

- Ciekawe - odparł sam do siebie. Jego wzrok uparcie przebijał linię horyzontu, chcąc dojrzeć coś dalej... Jeszcze dalej... Może nawet w przeszłości... Anioł wstał i przeszedł kilka kroków. - Czułaś ból? - zapytał, zatrzymując się.

- Nie pamiętam, ale chyba nie - powiedziała martwym głosem.

Anioł znów usiadł na ziemi i spojrzał w niebo. - To chyba dobrze - odparł cicho. W jego głowie pojawiały się nowe myśli, których za życia nigdy by się nie spodziewał. W sercu rodziło się pewne zwątpienie... Grzechy życia dawały o sobie znać.

- Czyżby wyrzuty sumienia - zapytała patrząc mu w oczy. Uśmiechnęła się lekko, ale nie był to wesoły uśmiech.

- Zapewne tak, żałuje się gdy jest już za późno, by naprawić błąd. Żałuje, że dałem się zabić... - powiedział i uśmiechnął się lekko. - A ty nie żałujesz niczego? - zapytał patrząc na twarz Ethir, jego oczy starały się przeniknąć mrok pod kapturem.