Polana magicznych zawilców

- Nie - odparła zimno. - Nie czuję już niczego - powiedziała zgodnie z prawdą.

Kąciki jego ust powędrowały ku górze. - Zabawne - powiedział cicho i powiódł wzrokiem po otoczeniu. Potem znów zaczął wpatrywać się w Ethir. - Powiesz mi dlaczego nosisz kaptur? - zapytał, a w jego głosie słychać było nieukrywaną ciekawość.

- Lubię go. Dlaczego pytasz? Czyżbyś był ciekaw co pod nim skrywam? - spytała z lekką ironią.
- Zdejmuję go tylko w swoim domu.

Anioł wzruszył lekko ramionami. - Owszem jest ciekaw - odparł. - Ale skoro go nosisz to nic nie poradzę. Są rzeczy na które nie mam wpływu - dodał po chwili. Mimo wszystko nadal wpatrywał się w ciemność, zasłaniającą twarz dziewczyny.

- Dobrze, że chociaż to zauważasz... - powiedziała i zamilkła. Powiedziała już dość. Szczerze to wolała milczeć. Są rzeczy, których powiedzieć się nie da.

Ponownie wzruszył ramionami. - Tak bywa - mruknął i wstał z ziemi. Roznosiła go energia, taka jak jeszcze nigdy. W jego głowie zrodziła się myśl, że nie wszystko przepadło. Może i tu znajdzie się ktoś na kim można się wyżywać? Na jego twarzy zagościł złośliwy uśmiech. Przed oczami pojawił się obraz tryskającej krwi. Nazywali go psychopatą... I co z tego? Zatarł ręce i zamyślił się. Powiódł wzrokiem po okolicy, jakby liczył, że gdzieś tu znajdzie swoją ofiarę.

- Wybierasz się gdzieś? - spytała z udawaną ciekawością. Tak naprawdę mało ją interesowała kto jest akurat w zasięgu jej wzroku. Nie ruszyła się z miejsca tylko obserwowała chłopaka spod kaptura.

- A co? Będziesz tęsknić - zapytał kąśliwie. Poruszył wolno skrzydłami i zawisł dwa centymetry nad ziemią. Odwrócił głowę i patrzył na Ethir, oczekując po niej jakiejś reakcji. Nie za bardzo wierzył, by mogła nic nie czuć. Chciał to sprawdzić.

- Nie znam znaczenia słowa "tęsknić" - odparła spokojnie, acz chłodno. Może to i lepiej, że sobie pójdzie? Właściwie to jakie to ma znaczenie - te i podobne myśli plątały się po głowie Ethir.

- Oczywiście, oczywiście - mruknął, jeszcze złośliwszym tonem niż przedtem. Stał niezdecydowany co robić dalej. Tam nigdy nie miał takich problemów... Tam... Nie mógł przestać o tym myśleć, świat zewnętrzny prawie do niego nie dochodził...

- Więc co Ty tu jeszcze robisz? - spytała chłodno. Nudziło jej się coraz bardziej.

Z jego ust wydobyło się krótkie ,,Heh?,,. - Denerwuje cię? - zapytał a jego oczy błysnęły, niczym oczy wariata. Pociągnął nosem, sam nie za bardzo wiedząc po co i postąpił jeszcze krok do przodu. Po chwili nieśpiesznym krokiem ruszył przed siebie. Po chwili poruszył lekko skrzydłami i zniknął z pola widzenia.

z.t

- Ależ skąd - powiedziała na odchodnym. Wstała i wyruszyła w nieznane

//WSZ//