Rzeka spokoju

-Ciekawy prezent urodzinowy. Ja osobiście cieszyłam się gdy w końcu umarłam, tu wreszcie jestem wolna- Zastanowiłam się chwilę czy aby nie mówię za dużo ale stwierdziłam że nie ma się co powstrzymywać- i mogę się mścić.- dopowiedziałam.

- Mścić? - zapytał. On pragnął tylko zemsty. - Ja całe życie i myślałem o zemście, ale nie zdążyłem się odegrać - powiedział. Przypomniał mu się pierwszy dzień w sierocińcu, kiedy to pierwszy raz rówieśnicy się na nim wyżywali. Dziecinne pragnienie by kiedyś być szefem mafii i zabić ich wszystkich. - Piękne marzenia... - wyszeptał wodząc wzrokiem po okolicy.

-No tak niedaleko jest brama do świata żywych. Ja funduje im naprawdę realistyczne koszmary.- Powiedziałam wskazując kierunek w którym jest brama.- Po kilku sesjach sennych tracą ochotę do życia.

Skinął głową ze zrozumieniem. Zemsta ma słodki smak? Położył sobie ręce na karku i jeszcze wygodniej oparł się o drzewo. - Jaki smak ma zemsta? - zapytał ledwo powstrzymując się by nie zniknąć gdzieś w świecie marzeń. Doskonale umiał wyobrazić sobie śmierć oprawców. Z lubością patrzył jak przerażeni lecą w przepaść.

-Chyba żaden przynosi tylko ukojenie bólowi. W moim przypadku mogę także bronić innych od tego co spotkało mnie.- Odpowiedziałam- Czasem zsyłam też miłe sny.

- Rozumiem - powiedział cicho znów wpadając z fobie. Jego serce zabiło szybciej, przed oczami stanęły obrazy dzieciństwa. Chłopak złapał się za głowę i wrzasnął. Jego krzyk rozszedł się daleko, niesiony przez echo. Zerwał się i z całej siły uderzył głową w pień. Potem powoli osunął się na ziemię ciężko dysząc. Nieprzytomnym wzrokiem patrzył na Waste.

Przestraszona nagłym wybuchem parzyłam anioła.- Nnic ci niee jest?- wyjąkałam.

Anioł odpowiedział jej kolejnym panicznym wrzaskiem. Schował głową między kolanami nadal zasłaniając ją rękami. Zacisnął powieki... Jego ręce niemal zmiażdżyły mu kark zaciskając się w panicznym lęku. Chłopak drżał a z jego ust nie padało ani słowo. Znów ciężko oddychał przerywając tę czynność tylko krótkimi jękami.

Opanowałam się spojrzałam na niego i pomyślałam "nigdy nie próbowałam tego na nikim kto nie śpi, ale może pomóc" Użyłam na nim tej samej mocy która uspokaja ludzi we śnie, wiadome było że nie zdziała w 100% bo on nie spał ale warto spróbować.

Jęki stały się głośniejsze, przerywane westchnieniami. Po chwili anioł usłyszał w swojej głowie trzepot skrzydeł. Szeroko otwartymi oczami patrzył przed siebie. Powiódł nieobecnym wzrokiem po niebie i ziemi jakby nie dostrzegając już nic. Po chwili znów oparł się o pień, drżąc jeszcze lekko. Bezdźwięcznie poruszał ustami próbując powiedzieć ''Dziękuje'' jednak z jego ust jeszcze nie mógł wydobyć się żaden dźwięk.

Patrzyłam na niego z troską, zastanawiał się co jeszcze mogłabym zrobić. Gdy zobaczyłam że porusza ustami próbując coś powiedzieć zrozumiał że podziałało lepiej niż się spodziewałam.

- Dziękuje - wyszeptał cicho jeszcze od czasu do czasu drżąc. Straszne życie... Dla jednych dobre dla innych koszmarne. Rozpalony na twarzy wpatrywał się w ziemię. Po chwili otarł pot z czoła i poprawił swoją niewygodną już pozycję. Na jego twarzy pojawił się mało widoczny cień uśmiechu.

-Nic ci nie jest?- spytałam z troską w głosie.
-Co się w ogóle stało.

Spojrzał na nią lekko zażenowany. - Nic się nie... - zaczął. Nie, to nie miało sensu. Co miał powiedzieć, że miał ochotę porzucać się po ziemi jak w ataku epilepsji? No chyba coś by tu nie grało... - Złe wspomnienia - odparł już spokojnie. - Ale to nic, ja takie ataki mam parę razy dziennie - dodał.

-Na pewno znajdzie się jakiś sposób by ustały. Spróbuje poszukać w bibliotece.-
Powiedziałam.