Najstarsza Biblioteka

Przyglądałam się jej, zdaje się że był to tylko chwilowy wybuch i wszystko wracało do normy. Nadal nie miałam odwagi nic powiedzieć. Jedno było pewne, nie chciałabym być w skórze tego kto ja rozzłościł.

Dziewczyna wciągnęła powietrze. Starała sie ukryć swoje oblicze. Wiedziała, że trubno jest rozmawiać z nią, gdy jest starą soba. W tedy mogła zrobić krzywde każdemu poza Margaret. To było silniejsze od niej.
- Trudno jest walczyc ze swoją natórą.
Powiedziała próbując walczyc z głosem.

Skinęłam powili głowom. Zaczęłam się powoli się uspokajać, to co zobaczyłam zszokowało mnie tak bardzo ze ledwie się poruszałam.

- Nic ci niejest? - Zapytała niepewnie patrząc na nią. Potem spojżała na siebie. Jej ładna sukienka, była cała we krwi. Krew na ręce już skrzepła.,, No cóż kiedyś się musiała dowiedzieć'' pomyślała.

-Nnic mi nnie jest.- Wyjąkałam.
-Powinnaś to wyprać inaczej plama nie zejdzie.- Nie wiedziałam co powiedzieć.

- Przyzwyczajenie, kolejna sukienka do śmieci.
Powiedziała z nad ludzką obojętnością. Tak jak by właśnie stwierdziła, że deszcz jest mokry.
Uśmiechnęła się do niej. Uczuła kolejny dreszczyk mocy. Zabijanie jej ją dawało. To pozostałość po archaniole. Miała ocotę coś zrobic by ją wykozystać. W końcu wbiła paznokcie w fotel. Palce wbiły się w materiał jak w plastelinę.,, No tak, zapomniałam'' Skarciła siebie. ,, Muszę znowu nad tym panować''. Potem spojzała na Waste ze współczuciem.
- Co ci? Wyglądasz jak byś ducha zobaczyła.
Zaśmiała się z własnego żartu.

-Co najmniej archanioła ciemności. Zwykłego dycha bym się nie wystraszyła.- Odpowiedziałam.- Tak mnie wystraszyłaś ze zaczynam się zastanawiać czy można cię puścić pomiędzy ludzi.

- Oh, można. Jak nie robią nic Margaret. No i puki skrzydła nie zrobią się czarne.- Roześmiała się. Jej moc była na tyle silna, że jak by chciała to i tak by tam weszła. Jednak uznała, że ni powie o tym Waste.- Uwielbiałam zabijać i teraz sobie to przypomniałam ale skrzydła są białe więc nadal jestem Stróżem.- Dodała dla upewnienia jej.

-Mam niejasne wrażenie że i tak byś tam weszła gdybyś chciała.- Westchnęłam. W końcu się uspokoiłam.- I tak dowiem się wszystkiego o tobie gdy tylko zbliżysz się do bramy.

- Oh, wystarczy zapytac. Ja ci odpowiem.- powiedziala ze smiechem. Przysunela dlon do nosa. Ten zapach byl cudowny. Napawala sie nim przez chwile, potem zdala sobie sprawe, ze musi wygladac dziwnie. Opuscila reke i spojzala jak by nigdy nic w sufit.

-Im dłużej cie znam tum ciekawszą osobą się stajesz. Czym mnie jeszcze zaskoczysz w najbliższym czasie?

- Oj nie wiem- Rozesmiala sie. Dla niej to bylo normalne, i czasem zapominala, ze dla innych nie jest.

-No dobra ja już idę. Zmęczona na jestem.- Powiedziałam ziewając. Zatrzepotałam skrzydłami wyszłam na zewnątrz i pofrunęłam w kierunku swojego domu.
WSZ

Missa wyrwała się z melancholii wiedzy jaką teraz zdobyła.
Nie mogła przerwać wizji. Zawsze musi dojść do końca. Jedyne
co może to przekazywać innym co w danej chwili widzi.
Choć dzięki doświadczeniu, które zdążyła opanować
może przedostawać się duchem do innych miejsc. Skorzystała
z tego i była obecna z Sue i Waste przy ratowaniu ukochanej siostry
Margaret. Przez całą tą chwilę leżała na ziemi z swymi zabarwionymi
oczami na biało. Widziała wszystko. Pod żadnym pozorem nigdy nie można
wyrywać wyroczni ze swego wszystko wiedzącego świata, ponieważ zawsze to
przynosi klęskę danemu zdarzeniu. Po chwili Missa wróciła z powrotem. Jej oczy znów biały barwę ciemnego brązu po chwili złapała się za głowę. To była jej
najcięższa wizja, nigdy nie była tak zmęczona. Spojrzała w górę. Zobaczyła Sue.
Po chwili powiedziała cicho i z lekkim uśmiechem.
- Udało się.
Po czym próbowała wstać. Z wielkim trudem podniosła się z podłogi.

- Tak udało się, to dzięki tobie. Chodźmy do mnie, muszę się przebrać a ty odpocząć.- Chwyciła ją czystą rękom i pociągnęła do drzwi.