Port Nadzieji

Sue przybyla do portu. Kopnela jakis kamien lezacy pod jej nogami. Wpadl z psuskiem do wody. Dziewczyna przemienila sie w sroke i usiadla na szczycie masztu jakiegos statku.

Raito szedł spokojnie. Był nie zwykle zamyślony.
Chodząc tak bez celu zauważył srokę. Nie był pewien
czy to dusza, czy zwykłe zwierze. Postanowił zaryzykować
i zagadać.
- Witaj. Jestem Raito.

Sroka sfrunela i usiadla przed nim. Po chwili przemienila sie w anielice. - Czesc a ja Sue.- Powiedziala usmiechajac sie serdecznie.
- Co tu robisz?

- Chodzę bez celu.
Chłopak zaśmiał się przez chwilę.
-Wiesz właśnie sobie uświadomiłem coś.

- Co?- zapytala bezmyslnie.

- Że wszystko co zrobiłem w życiu
było bez znaczenia. Do niczego się nie
przyczyniłem, może jedynie do powstawaniu
problemow.
Następnie podszedł troszkę bliżej dziewczyny.

- Aha.- Powiedziala tylko. Wpatrywla sie w niego. Po chwili sie usmiechnela. - Kazdy zrobil cos w rzyciu dobrego.

- Może i każdy, tylko nie ja.
Jego głowa opadła na duł, po chwili spojrzał na Sue.
- Wiesz, nie chcę rozmawiać o mnie. Więc może powiesz
mi jak tu trafiłaś. Każdy ma w sercu inną historie.
Podniósł głowę i spoglądał na słońce.

- Oj nie przesadzaj. Ja... lubie szum fal i przyszłam go posłuchać. Potem wyczułam twój umysłi i głos i zleciałam tu. - Powiedziała ze śmiechem.

- Powiedz mi co doprowadziło do twojej śmierci.
Dalej podziwiał Słońce.

- Ktos mnie zabil.- powiedziala jak by to byla codziennosc. Po chwili odbila pileczke. - a ty jak zginoles?

- Ja.. Hymm. jak to było?
A. Już pamiętam. Poszedłem do sklepu
po parę potrzebnych mi rzeczy. Tak rzeczy.
No i w czasie kiedy stałem już w kolejce, do
sklepu wpadł facet w kominiarce i z bronią.
W pierwszej chwili miałem ochotę uciec jak najdalej, ale
nie mogłem. Facet kierował prosto w kobietę w ciąży. I ... i
po prostu rzuciłem się na niego próbowałem obezwładnić, odebrać
pistolet! Ale nie udało mi się. Ten mężczyzna w czasie przepychanki
razem z nim. On skierował mi broń prosto w serce.
I strzelił. A ja no umarłem.
Teraz skierował wzrok na dziewczynę.
- Wiesz to chyba było to co najlepsze w życiu zrobiłem.
Uśmiechnął się do niej.

Sue zrobilo sie go zal. Miala wrazenie ze zna go tak dlugo. A przeciez spotkala bo poraz pierwszy.
- No widzisz kazdy ma w sobie cos dobrego.- powiedziala pocieszajaco.

Raito patrzył na nią długo. Nie mógł się napatrzeć.
Jedno pytanie krążyło mu w głowie. W końcu się
odważył i powiedział.
- Wiesz. Mam wrażenie, że poznałem cię kiedy
byłem jeszcze człowiekiem. Może minąłem cię na ulicy,
albo zamieniłem parę zdań na dyskotece, by...
Zaciął się po chwili.
-Ty też masz takie wrażenie?

- Wiesz ja sama nie wiem, czesto je mam, wiesz ile mialam ofiar.- Powiedziala zamyslona. - Nigdy w nocy nie snily ci sie koszmary? Moze sie kiedys spotkalismy ale ja pamietam tylko najblizszycz i wrogow, oni utkwili mi w pamieci, przykro mi.- Zakonczyla smutnie.